(18 Δεκεμβρίου 1803: η θυσία στο Ζάλογγο)
οδοιπορικό- προσκύνημα στον Ιερό Βράχο της θυσίας των Σουλιωτισσών
Ανηφορίζουμε για το Ζάλογγο…
ξεκινώντας από το μοναστηράκι του αγίου
Δημητρίου και ακολουθώντας το πετρόκτιστο μονοπάτι, που εναλλάσσει
επίπεδα τμήματα και σκαλιά, με το βλέμμα καρφωμένο στην κορυφή και στις
φιγούρες που όσο πλησιάζουμε μεγαλώνουν,
με την καρδιά σφιγμένη και εικόνες να τριγυρίζουν στο μυαλό…
ανηφορίζουμε για το Ζάλογγο.
έτσι θα μείνουν και στα παιδιά αναμνήσεις από διακοπές γεμάτες, εκτός από ήλιο και θάλασσα, και με πιο σημαντικά βιώματα και παραστάσεις…
Ανηφορίζουμε για το Ζάλογγο…εκεί που έγινε μια από τις μεγαλ
ύτερες ομαδικές , γυναικείες θυσίες που έμειναν γραμμένες με χρυσά και ένδοξα γράμματα στην Ιστορία όλης της ανθρωπότητας.
Εκεί που υποκλίνεται γόνυ τιμής και ευγνωμοσύνης κάθε ευαίσθητη ψυχή ανθρώπου, κάθε Έλληνας…
Άνετη η ανάβαση στο καλοφτιαγμένο, λιθόστρωτο μονοπάτι, κι ας κουβαλάει στον ώμο ο μπαμπάς το μικρό…προσέχω εγώ τα υπόλοιπα παιδιά, μην ξεχαστεί κανένα και πλησιάσει προς το χείλος του μονοπατιού, γιατί γκρεμός και απόκρημνα βράχια ορθώνονται παντού ολόγυρα…
Και αναλογίζομαι: με τι καρδιά, με τι ψυχή ανέβηκαν τρέχοντας αυτά τα κακοτράχαλα βράχια εκeίνες οι γυναίκες τότε;…
με πόσο αγώνα και αγωνία, άλλες κουβαλώντας μωρά στην αγκαλιά, άλλες σέρνοντας μαζί τους και τα μικρούλια τους, άλλες με το βάρος μιας αγέννητης ζωούλας στα σπλάγχνα τους…
με τι αγώνα και αγωνία σκαρφάλωσαν σ΄αυτό το βράχο;…
είχαν ίσως την ελπίδα ότι δεν θα κατόρθωναν να φτάσουν εκεί οι στρατιώτες του Αλή πασά…
Να όμως που ανέβηκαν και εκείνοι ξοπίσω τους και με άγριες φωνές , με διάθεση εκδικητική και με μανία στο βλέμμα , τις περικύκλωσαν…
Και τότε…δυο επιλογές υπήρχαν:
ή αιχμάλωτες στα χέρια των Τούρκων και παραδωμένες στα άγρια ένστικτα και στις ορέξεις τους ,και εκείνες και τα παιδιά τους…
ή η θυσία στον γκρεμό…
για εκείνες δεν τις έμελλε τόσο, θα αντιστέκονταν και ηρωικά θα πέθαιναν…
τα παιδάκια τους όμως;…εκείνα τα περίμενε ο άγριος εξισλαμισμός, η άχαρη ζωή του χαρεμιού για τα κορίτσια, τα τάγματα των γενιτσάρων γαι τα αγόρια…
Πώς να τα αφήσουν, λοιπόν, βορά στα ανθρωπόμορφα θηρία του πασά;…
Αυτό δεν μπορούσε να γίνει με τίποτα!
Για τις Σουλιώτισσες, πάνω απ΄όλα η τιμή και η λευτεριά!
Καλύτερα, χίλιες φορές καλύτερα ο ένδοξος και τιμημένος θάνατος, παρά η ατίμωση και ο εξευτελισμός, η βίαια άρνηση της Πίστης και ο εκτουρκισμός για τα παιδιά τους…
και η απόφαση πάρθηκε με την ψυχή και την καρδιά, όχι με την λογική.
Στον γκρεμό!!! αφού , ως θυσία,προσέφεραν τα παιδιά τους στο θυσιαστήριο της Πίστης και της τιμής, τα ακολούθησαν και οι ίδιες….
μαζί στην ζωή, για πάντα μαζί και στην Αιωνιότητα…
Με τέτοιες σκέψεις φτάνουμε στην κορυφή, όπου δεσπόζει το επιβλητικό, λόγω μεγέθους, μνημείο…απέριττες οι φιγούρες, τονίζουν με την απλότητά τους περισσότερο το μεγαλείο τους…σταδιακά ψηλώνουν, καταλήγοντας στην πιο τελειοποιημένη στα χαρακτηριστικά φιγούρα, που αγγίζει μέσω του θανάτου την Αθανασία και την Αιωνιότητα.
Μεγάλη η συγκίνηση…δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λόγια…
Ο γκρεμός χάσκει στα πόδια μας, δειλιάζεις να πλησιάσεις στα προστατευτικά κάγκελα…προσέχω τα παιδιά, μην πλησιάζουν πολύ κοντά, φόβος και δέος με συνέχει.
Γυρνώ ολόγυρα το βλέμμα: πανοραμική η θέα από την κορυφή του λόφου, στα πόδια μας απλώνεται ο έφορος κάμπος και κοντά, ίσα να την αγγίξεις, η απεραντοσύνη της θάλασσας. Πανέμορφο φυσικό τοπίο, μεγαλειώδες…
Κι όμως, η ομορφιά της φύσης , η ομορφιά της ζωής, δεν έθελξε τις Σουλιώτισσες. Τι να την κάνουν την ζωή χωρίς την ελευθεριά, σκλάβες στα χέρια των Τούρκων;…
Καλύτερα, χίλιες φορές καλύτερα ο ένδοξος θάνατος….σύντομη η επίγεια ζωή, ατέρμονη η Αιώνια…
Και η απόφαση πάρθηκε…
***********
Παίρνουμε το μονοπάτι της επιστροφής,
φορτωμένοι με εικόνες και βιώματα μοναδικά. Μόνο αν βρεθείς σε τέτοια
μέρη μπορείς να αισθανθείς το μυστικό μεγαλείο που αποπνέουν…
Στο νου μου τριγυρίζει ένα ερωτηματικό:
“Εσύ, τι θα έκανες σε ανάλογη περίπτωση;…” Δεν τολμώ να το σκεφτώ…Με
παρηγορεί η σκέψη ότι ο Θεός δεν μας δοκιμάζει περισσότερο από τις
δυνάμεις μας, και πλάι στις Σουλιώτισσες δεν τολμώ να σταθώ και να
αναμετρηθώ με το θάρρος και το μεγαλείο τους.
“Μήπως ήταν άραγε αυτοκτονία και πράξη βρεφοκτονίας αυτή η πράξη;…μήπως δεν ήταν αυτοθυσία;” αναρωτιέμαι.
Και αναθυμούμαι τότε την περίπτωση της αγίας
Δομνίνης (εορτάζει 4 Οκτωβρίου), η οποία πρώτα βύθισε τις θυγατέρες της
στα νερά του ποταμού της Ιεραπόλεως, για να μη ατιμασθούν από τους
στρατιώτες, που τις είχαν συλλάβει ,και κατόπιν καταβυθίστηκε και η
ίδια.(βλέπε υποσημείωση) Για να εντάσσει ως αγίες η Εκκλησία στους
δέλτους της αυτές τις γυναίκες, γιατί να θεωρηθεί αυτοκτονία η περίπτωση
των Σουλιωτισσών;….
***********
Μετά από δεκάλεπτη, άνετη κατάβαση, φτάνουμε
στο μοναστηράκι του αη -Δημήτρη. Ξεκουραζόμαστε για λίγο στο φιλόξενο
περιβάλλον του και συνεχίζουμε την περιήγησή μας στην περιοχή, με
γεμάτες τις αποσκευές της ψυχής και της μνήμης μας με βιώματα και
εικόνες ελληνικού μεγαλείου και δόξας.
Αθάνατες Σουλιώτισσες! λίγους μήνες μετά,
στην επέτειο της θυσίας σας, αυτό το ελάχιστο αφιέρωμα προσφέρουμε στην
μνήμη σας με την ευχή να σταθείτε αθάνατο παράδειγμα γενναιότητας και
θάρρους για τις Ελληνίδες του σήμερα.
.
υποσημείωση: από το Συναξάρι των Νεομαρτύρων του ολοκαυτώματος της Νάουσας Πηγή: Βενέδικτου Ιερομονάχου Αγιορείτου, Συναξαριστής 19ου και 20ουαιώνα, έκδοσις Συνοδίας Σπυρίδωνος ιερομονάχου, Ιερά Καλύβη, Άγιος Σπυρίδων Α΄, Νέα Σκήτη Αγίου Όρους 2013:
“Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των 13 Ναουσαίων γυναικών, οι οποίες για να μη ατιμασθούν και να μη γίνουν γενίτσαροι τα παιδιά τους, μαζί με αυτά προτίμησαν την χαράδρα της Αραπίτσας. Έτσι έκανε και η αγία Δομνίνη (εορτάζει 4 Οκτωβρίου), η οποία πρώτα βύθισε τις θυγατέρες της στα νερά του ποταμού της Ιεραπόλεως, για να μη ατιμασθούν από τους στρατιώτες, που τις είχαν συλλάβει και, κατόπιν, καταβυθίστηκε και η ίδια.”
.
.
για τις αναδημοσιεύσεις:
το οδοιπορικό και οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του ιστολογίου μας και για να τα αναδημοσιεύσετε, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας στο: antexoume@gmail.com.
εναλλακτικά, μπορείτε να αναδημοσιεύσετε μόνο το αρχικό μέρος του οδοιπορικού, με σύνδεσμο που να οδηγεί στην ανάρτηση αυτή.
Σας ευχαριστούμε.
.
το οδοιπορικό μας στο Σούλι:
Στο Σούλι και στο Κούγκι, στον χώρο της θυσίας του καλόγερου Σαμουήλ (οδοιπορικό και φωτο)
.για τις Σουλιώτισσες- αποσπάσματα από το βιβλίο της Κούλας Ξηραδάκη: “Γυναίκες του ΄21- προσφορές, ηρωισμοί και θυσίες”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου